düşündükçe...

düşündükçe... şu kocaman dünya küçücük bir ceviz kabuğuna dönüyor gözümde... o uğruna koca koca hayatlar feda edilebilecek sanılan "dünya" bir kalemin ucunda vuku bulan birkaç cm'lik bir çizgiye dönüşüveriyor birden... ve anlayabiliyorum olgunlaştıkça neden "mütemadiyen" susmak istemelerini insanların... düşündükçe, konuşmak gelmiyor içimden...